غزلک شکستنت کار کیه؟

به عزا نشستنت کار کیه؟

عسلک نبینم افتادن تو

بگو پرپرشدن ات کار کیه؟

نگو دیو قصه تو فنجون فالت افتاد

آسمون لهجه ی فیروزه رو یاد تو نداد

غزلک گریه نکن،

                       گریه به چشمات نمیاد!

سنگ فیروزه ی این رنگی به قاب کمی شکست؟

زورق رهایی ی تو چه جوری به گل نشست؟

ای نگین از همه ستاره ها ،ستاره تر

راست بگو سنگ سقوط و کی به پرواز تو بست؟

نگو دیو قصه تو فنجون فالت افتاد

آسمون لهجه ی فیروزه رو یاد تو نداد

غزلک گریه نکن،

                       گریه به چشمات نمیاد!

غزلک،قشون قشون ستاره دنباله ی تو

همه شون عاشق بدبخت هزارساله ی تو

پس کدوم گردنه بندی حرمت راه و شکست

که نمی رسه کسی به داد شب ناله ی تو

گلکم ،بهار بی تو،مرگ پاییز می مونه

تن تنهایی مو،گل زخم های تو می پوشونه

کاری از دست غزل برنمیاد،آینه دار

که حضورت غزل هامو،خط به خط می سوزونه!...

ناخوشم،ناخوش ناخوش،بی خود اما خود تو!

داره من کم میشه از من میرسه تا خود تو!

کی برای شونه هات غزل می بافه جای شال

جز من من،کیه نزدیک مث تن با خود تو!

غزلک شکستنت کار من و ما که نبود

بغض تو گریه ی تو کار غزل ها که نبود

غزلک هرچی که  هس،بدجوری خوبی واسه من

هرچی بود شعرای من،محض تماشا که نبود!

اگه تن پس می زنیم،حرمت عشقو نشکنیم!

اگه چاوش نشدیم،به شب شبیخون نزنیم

اگه من جفت تو نیس،ترانه اندازه ی توست!

تو شبای بی کسی ما همه دنبال منیم!

غزلک یار اگه آوار تو شد گریه نکن!

اگه بر حق شدن ات دار تو شد گریه نکن

اگه هر پنجره دیوار تو شد گریه نکن

یا پرستار اگه بیمار تو شد گریه نکن!

                                                                     شهریار قنبری

¤ نویسنده:مهدیس