مسافر*

چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهايي

چقدر هم تنها

خيال مي کنم ، دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستي

دچار يعني عاشق

و فکر کن که چه تنهاست

اگر ماهي کوچک ، دچار آبي درياي بيکران باشد

چه فکر نازک غمناکي

و غم تبسم پوشيده ي نگاه گيا ه است...

خوشا به حال گيا هان که عاشق نورند

ودست منبسط نور روي شانه آنهاست

نه ، وصل ممکن نيست

هميشه فاصله اي هست

دچار بايد بود

وگرنه زمزمه ي حيرت ميان دو حرف، حرام خواهد شد

وعشق ، سفر به روشني اهتزاز خلوت اشياست

وعشق ،صداي فاصله هاست

صداي فاصله هاي که غرق ابهامند

نه ، صداي فاصله هايي که مثل نقره تميزند

و با شنيدن يک هيچ مي شوند کدر.

سهراب سپهري

زيبا بود بهم سر بزن